Oorlog in Den Haag – Minks wekelijkse column
Voor mijn entertainment kijk ik weleens televisie. Meestal docu’s of actualiteiten. Heel soms een film, maar dan wel een leerzame.
Van de week een onderwerp over een Oekraïense jongeman die met een kleine vleeskoelwagen gesneuvelden van het front naar huis bracht.
Niet makkelijk of zonder gevaar, maar hij zag het als een soort van roeping.
Zo’n gozer in een gevechtstenue met een stoere kop er op, omlijst door een ruige baard. Dit werk had verbittering voor altijd in zijn gelaat gegrift.
Met hagelwitte lijkzakken heen, om ze daarna gevuld, en met bloed besmeurd weer op verscheidene plekken af te leveren voor een eervolle begrafenis.
Een soort van vleesvervoer maar dan toch wel ff anders. Het vrat aan hem.
Af en toe plengde hij een traan. De dodenritten reed hij voor volk vaderland, maar ook om de vaak jonge slachtoffers, weduwen en wezen te dienen.
Nog meer entertainment was deze week een opera in het nieuwe Amare.
Madame Butterfly, een opera van Puccini, uitgevoerd door het Nationale Operagezelschap van Odessa. t’ Zelfde land als van die lijkzakken hierboven.
Prachtig hoor, gaat over een 15-jarige geisha (toen en daar schijnbaar een gangbare leeftijd) die uitgehuwelijkt wordt aan een Amerikaanse officier.
De huwelijksnacht begint net voor de pauze, dus terwijl ik mijn koffie nip verwekt de lepe luitenant blijkbaar een kindje bij Cio-Cio-San, zo heette ze.
Na de pauze was hij alweer snel vertrokken naar Amerika en begon voor onze heldin Butterfly een lang smachtelijk wachten, hetgeen jaren ging duren.
Enfin, het verhaal eindigt in drama, zij snijdt zich ritueel de keel door en hij komt net te laat om haar tegen te houden. Het kindje gaat met de luit en zijn nieuwe Amerikaanse vrouw mee naar the USA, weet u dat ook nog ff;-)
Het was alles bij elkaar prachtig, ik heb echt genoten, echt entertainment.
Bij het slotapplaus voegde de dirigent, en de regisseur zich ook in de line up.
Het applaus werd dankbaar in ontvangst genomen als zijnde het eerste lentezonnetje dat gezichten koestert en de zin in het leven een boost geeft.
Een blauw/gele vlag kwam ten tonele. Het Oekraïense volkslied werd ingezet.
In our face. Ondanks de uitputtende opera klonk het strijdvaardig en trots.
Ik zag ze zo staan. Had met ze te doen. Land in brand, kinderen aan het front. Deze groep ontheemden zong vastberaden het:” Oekraïne is nog niet vergaan”.
Zij en wij. Zij gefocust op het podium, wij gezapig in onze dik betaalde stoel.
Die oorlog was nu in Den Haag, maar ik kon naar huis, en niet in een koelwagen.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
登校 1906 Going To School. Kojima Torajirō. 児島虎次郎