Column: Verdraagzaamheid

Vier mei, een memorabele datum in onze geschiedenis. De dag dat we alle mensen herdenken die zijn omgekomen, vervolgd en vermoord gedurende het geweld van de Tweede Wereldoorlog. Ook allen herdenken die sindsdien zijn omgekomen tijdens vredesmissies. Om precies 19.58 uur wordt die dag afgesloten door nationaal en lokaal in stilte te herdenken. Ronduit een indrukwekkend moment.

Met gevoelens van schaamte en ergernis, zien we dat er mensen in onze samenleving zijn die zich maar weinig gelegen laten liggen aan de gevoelens van anderen. Een samenleving waarvan zij zelf wel deel uitmaken. De gevoelens van pijn en verdriet van hun medemens, maakt voor hen kennelijk niets uit. Bijna trots melden actievoerders dat juist dit moment moet worden gebruikt om hun stem te verheffen. Zich luidkeels menen te moeten manifesteren, opkomend voor anderen elders in de wereld.

Eerder werden we in Rijswijk al geconfronteerd met de verregaande gevolgen van onverschilligheid en onverdraagzaamheid of dom vandalisme. Op 4 mei gelegde kransen tijdens een vorige herdenking bij het Rijswijks oorlogsmonument in Park Hofrust, werden van hun plaats gehaald en teruggevonden in het water van de vijver van het park.

Het is daardoor nu al zover gekomen dat er tijdens de herdenkingen vergaande maatregelen moeten worden genomen, om de veiligheid en waardigheid van deze herdenkingen zo veel mogelijk ongestoord te kunnen laten verlopen.

Het is mooi en begrijpelijk dat er mensen zijn die zich bekommeren om anderen in de wereld. Anderen die nu in moeilijke omstandigheden verkeren. Opkomen voor anderen die lijden onder oorlog en geweld. Ik begrijp die solidariteit. Ook dat er een podium wordt gekozen om je te laten zien en horen is logisch. Maar dat kan op heel veel andere momenten in het jaar. Kies daar niet 4 mei voor!

Het toch voor deze dag kiezen is onbegrijpelijk en hoogst onfatsoenlijk. Het vergroot de tweespalt en onverdraagzaamheid in onze samenleving. En dat terwijl om solidariteit wordt gevraagd. Die solidariteit raakt zo verder weg dan ooit. En solidariteit is toch datgene wat men met demonstreren hoopt te bereiken. Hopelijk zegeviert het gezond verstand. Kiezen we voor wederzijds begrip en verdraagzaamheid. Laten we allen hopen op herdenkingen die in waardigheid en gepaste stilte kunnen plaatsvinden.

Dick Jense sr.