Column: “Ik zat met tranen in mijn ogen voor de tv; wat een atleet, wat een prestatie”

Op de laatste dag van de Olympische Spelen waarvan ik zeer heb genoten deze zomer liep
de onwaarschijnlijke Sifan Hassan op de marathon naar het goud. Ik zat met tranen in mijn
ogen voor de tv. Wat een atleet, wat een prestatie.

Als je het hebt over doelen stellen en ervoor gaan, no matter what, dan is Sifan het schoolvoorbeeld. Ik houd van dit soort mensen. Je dromen achterna jagen ongeacht of het in de verste verte haalbaar lijkt. Gewoon doen, nooit geschoten is altijd mis, dan maar een keer op je gezicht gaan. Heerlijk!

In Nederland hebben we de neiging om dromen in te dammen. Is dat wel verstandig? Heb je
er wel goed over nagedacht of de absolute dooddoener, doe maar gewoon dan doe je al gek
genoeg. Vooral niet je kop boven het maaiveld uitsteken want Nederlanders hakken het er
met liefde af. Het lijkt op afgunst, alsof we het elkaar niet gunnen. Het zit een beetje in ons
dna, cultureel erfgoed. Net zoals het Amerikaans erfgoed is om juist zo groot mogelijk te
dromen in de voetsporen van de American dream, hoe verknipt die droom in de
hedendaagse Verenigde Staten voor een steeds groter deel van de bevolking ook uitpakt.
Terug naar Hassan. Wat een vrouw. Olympisch goud op haar derde marathon in
competitieverband ooit. Ik zat er vanuit mijn bedje, in pyjama met ontbijt op schoot naar te
kijken en werd al moe bij alleen het zien van de afstand die afgelegd werd.

Als historicus ken ik de legende waarop de afstand is gebaseerd. In het jaar 490 voor
Christus verslaan de Atheners het veel grotere leger van de Perzen bij de Slag bij Marathon.
Een boodschapper wordt vanuit Marathon naar Athene gestuurd met het goede nieuws, een
afstand van ruim 35 kilometer en valt dood neer na de woorden ‘Gegroet, we hebben gewonnen’.
Pierre de Coubertin, bedenker van de moderne Olympische Spelen heeft deze legende in
1896 gebruikt om een onderdeel aan de Spelen toe te voegen dat verwees naar de klassieke
oudheid en de grenzen van het menselijk kunnen zou opzoeken, de marathon werd geboren.
Soms zijn verhalen te mooi om ze op feiten te onderzoeken en moet je het maar gewoon zo
laten, ook al blijkt uit alles dat het historisch niet correct kan zijn.

Veel leuker is het weetje waarom de huidige afstand van de marathon 42 km en 195 meter
is. Waarom die 195 meter extra? Wie bedenkt er, 42 km is nog niet genoeg, we doen er na 2
uur hardlopen nog even 195 meter bij? Dat kan alleen het Britse koningshuis bedenken. Bij
de Spelen in Londen van 1908 startte de marathon bij Windsor Castle en zou eindigen in het
White City Stadion. Op verzoek van de Royals werd de finishlijn 195 meter verder gelegd
zodat die exact voor de koninklijke tribune kwam te liggen. Ja, stel je voor dat koning Edward
195 meter verder had moeten lopen, nee joh, geen probleem, die atleten lopen pas 2 uur, die
paar meter kan er vast nog wel bij.

Toegegeven, de laatste 195 meter van Sifan Hassan waren het allermooist.

Janine Brandsen