De vermanende vinger van je eigen moedermaffia
Huilend zit ze voor me. Ze heeft eindelijk om hulp durven vragen, maar kreeg de deur tegen haar neus. Het heeft haar achtergelaten met verdriet en teleurstelling. Twijfelend vraagt ze zichzelf af: “Moet ik dit niet gewoon zelf kunnen?”
Om hulp vragen is niet eenvoudig. Ik denk dat menigeen dit kan beamen. Er moet wel een behoorlijke noodzaak zijn wanneer iemand toch aan de bel trekt. De verdrietige moeder had dit op verschillende plekken al gedaan, maar kreeg overal nee te horen. Ze moest het zelf maar zien te regelen. Dat is alleen niet zo eenvoudig als je mentaal overbelast bent, fysiek beperkt en niet in staat bent om opvang te betalen. Het raakte haar diep. Ze kreeg het gevoel te falen. Ook voelde ze zich schuldig naar haar
dochter toe.
Dat schuldgevoel bij moeders is een veelvoorkomend fenomeen. Het zogeheten “mom guilt”. In mijn werk komt het regelmatig voorbij. En het is mij niet onbekend als moeder van twee jonge kinderen. Ik kan het al voelen om kleine dingen. Vooral als ik net iets te ongeduldig heb gereageerd of voor mijn gevoel niet genoeg aandacht heb gegeven. Vervolgens kan ik nog uren rondlopen met een hardnekkig schuldgevoel. Dit wordt gevoed door eigen overtuigingen en versterkt door buitenaf. We lijken in deze maatschappij alles te moeten hebben, kunnen en aan de perfecte plaatjes te moeten voldoen. Alle ballen moeten hoog. Wat meestal onmogelijk is. Hangen ze lager of vallen er een paar, dan drukt het gevoel van tekortkoming zwaar op ons. Als moeders zijn we onze eigen moedermaffia geworden. Belerend en streng, vooral naar onszelf.
Laten we milder zijn. In de overtuiging dat iedereen zijn of haar best doet en niemand perfect is. In elk gezin gaat het weleens minder, zijn er korte lontjes, wordt er fel gereageerd of is er te weinig ruimte voor alles wat moet. Als we open kunnen zijn over de dingen die minder goed gaan, dan ontstaat er een feest van herkenning en opluchting. Het geeft ook nog eens ruimte om elkaar te helpen. Wat we namelijk moeten voorkomen is dat we niet meer om hulp durven te vragen. Wat willen we onze kinderen
meegeven? Kijk naar elkaar om. Het gaat niet altijd perfect en dat is ok. Zo zorgen we voor een solidaire gemeenschap en een nieuwe generatie die is opgewassen tegen de druk van buitenaf.
Nog even terug naar de moedige moeder. Ik zoek een fijn steungezin voor haar waar haar dochtertje af en toe welkom is. Zodat deze moeder weer in haar kracht komt te staan. En zo zijn er nog meer gezinnen die hulp kunnen gebruiken. Op de website www.buurtgezinnen.nl vind je meer informatie. Ik kon het niet laten om hier aandacht voor te vragen. En daar voel ik me nou helemaal niet schuldig over.
Sanne van Dooremaal
Coördinator Buurtgezinnen Rijswijk
