Column: Labrador Bailey

Ik denk dat als je de gemiddelde Rijswijker vraagt wat zijn of haar grootste ergernis is op straat, dan haalt het rondslingerende grofvuil rond de ondergrondse containers zeker de top vijf.
Ik heb een Labrador van nog geen twee jaar oud en loop dus dagelijks meerdere keren buiten door de buurt. Het verbaast me iedere keer weer wat mensen achterlaten. Matrassen, magnetrons, Maxi-Cosi, tv en pc. de halve huisraad wordt gedumpt naast een container en laat iemand anders het maar opruimen.
Niet alleen daar laten mensen hun zooi achter. Ook in de parken en bossen. En daar krijg ik met een extra probleem te maken. Mijn hond Bailey vindt alles wat ‘kwijt’ is en brengt het naar mij. Alles wat enigszins in haar bek past en ze met haar 30 kg aan lichaamsgewicht mee kan slepen, wordt uit de bosjes gehaald en
voor mijn voeten neergelegd of erger, het moet mee naar huis.
Sowieso is geen tak of boom voor haar veilig. Alles wat losjes aan een struik hangt of door de plantsoenendienst uit het oog achter de rododendrons is gepletterd, wordt vakkundig door Bailey naar voren gehaald. Hallo, dooie tak hier! Denk niet dat de lengte van een tak of boom haar aan haar capaciteiten doet twijfelen. Ik heb haar bomen van zes meter uit het struikgewas zien sleuren.
Maar ook schoenen, paraplu’s, handschoenen, tassen en tennisballen. Zo veel ballen, voor mijn huisdeur ligt een hele verzameling, want de regel is, het mag nooit mee naar binnen.
De laatste paar maanden komt ze met zaken aan waarvan ik niet weet wat het is. Bij het losloopgebied aan de Van Vredenburchweg, tegenover de kinderboerderij haalt ze uit het water een stuk hout. Het is niet een tak maar een bewerkt stuk hout, handgemaakt. Wanneer ik het nader wil bekijken, rent Bailey weg, want zij is de eerlijke vinder, dus laat ik het niet in mijn hoofd halen het af te pakken. Nu volgt een kat-en -muis-spel waarbij een dartelende Labrador om mij heen springt en ik met koekjes probeer haar te benaderen zodat ik het voorwerp kan pakken.
Het is gênant. Wanneer de koekjes te verleidelijk worden, mag ik eindelijk van haar het gevonden voorwerp bekijken. Het lijkt een mini honkbalknuppel. Zelfde vorm maar kleiner. Het heeft ook wel iets weg van een wapenstok van de politie. Ik neem aan dat het in ieder geval met dat doel is gemaakt. Bailey sleept het mee naar huis en mijn fantasie slaat op hol. Misschien is het wel bij een geweldsincident gebruikt en daarom in het water gegooid. Moet ik het aangeven bij de politie? Voordat ik daar een beslissing over neem, ligt het ding weken in mijn voortuin bij de verzameling curiosa van Bailey.
Vandaag doen we weer een rondje bos. Op dezelfde plek aan de Van Vredenburchweg haalt Bailey onder een bankje een lange stok met aan het eind een blokvormig gedeelte vandaan. Het ding is bijna een meter lang en doet me denken aan een middeleeuwse ploertendoder zonder de ijzeren punten, maar
minstens net zo dodelijk. Er kan geen twijfel over bestaan wat het doel van dit voorwerp is. Wat is dit voor plek? Worden hier ’s nachts hele bendeoorlogen uitgevochten? Zijn dit de restanten van een losbandig leven die mijn hond onder parkbankjes vandaan haalt? Of is het hier zo gevaarlijk in het donker dat je de
hond ’s avonds moet uitlaten met een wapen op zak, dat je daar dan voor het gemak achterlaat?
Mocht u een middeleeuwse ploertendoder kwijt zijn, het ligt nu bij mij in de voortuin, dat begrijpt u.

Tekst en foto: Janine Brandsen