Column: Mazzelpik
Voor het eerst sinds maanden een echt dagje vrij.
Altijd een heel gedoe met beslissen wat dan te doen.
Het hardlopen, of wat u wilt joggen heb ik vanwege een wat minder presterende knie maar even uit mijn hoofd gezet, helaas. Met het Kafkaboek van duizend bladzijden in mijn rugzak is wandelen overigens wel net zo’n inspannende bezigheid als joggen zonder.
Zwaar boek met zware kost, maar het moet en zal uit, nu op blz. 659.
Stug doorstappend pik ik de tred van het marslopen uit dienst weer op. Handen in een vuist, duimen naar benee, links, recht, links rechts enz.
Bij de vijver in het Haagse bos ga ik op een bank in de schaduw zitten.
Ik pak mijn 1000 pagina’s dikke kwelgeest en worstel me door de immer naargeestige sfeer die K met verve en schijnbaar veel plezier schetste.
Een moedereend met pijltjes flipperen voorbij, de zon schijnt, bomen ruisen, tis de rust waar ik naar snak. Toch komt ook hier een eind aan.
Thuisgekomen, telefoon weg. Find my I-Phone (voor de onwetende: programma om je I-Phone te vinden) wijst op het bankje aan het meer.
Met een rotgang er heen, niets! Na een telefoontje neemt iemand op en ik kan hem halen. Opgelucht kom ik thuis, doe mijn brillenkoker open……. Nee hè een kostbaar brillenglas gebroken, lekker rustig dagje vrij.
Voor Tutje (ons voordelig, elektrische autootje) ben ik een bluetooth geluidsinstallatie aan het inbouwen naar een YouTube voorbeeld.
Met vereende krachten en in fases lukt dat verrassend goed.
Nog slechts 4 zeer kleine schroefjes en de overwinning is binnen.
Buiten in de nacht is het nog een heel gepiel om die minischroefjes in de kleine gaatjes te krijgen. Met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen en het zweet op mijn voorhoofd gaat er één goed, dan twee, dan drie, nu het laatste schroefje en de champagne kan open. Maar dan……
Een moment schijnt het minischroevendraaiertje zijn magnetiserende krachten te hebben verloren. In slow motion laat hij het kostbaar kleinood los. Het verdwijnt in een onmetelijke diepte en duisternis.
Treurend over de niet af te maken klus nemen we, in mineurstemming, een drankje op het onvoltooide werk, echt pech.
Waarom niet wat extra schroefjes er bij, dat risico van kwijtraken zit er toch dik in met die kleine speldenknoppen, zeker een managerstruc.
Bij het weggaan ruimen we op. Dan, vanachter een viltje, doemt plots een vijfde, onopgemerkt minischroefje op, ben ik ff een mazzelpik!!!
Tekst: Mink Out Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1870 The quiet of the lake, Roundhay Park. John Atkinson Grimshaw