“Mama is neergeschoten”

Een zin die klinkt als iets uit een horrorverhaal, de nachtmerrie die elk kind vreest. Maar voor een kind, niet ver van hier, werd die nachtmerrie bittere werkelijkheid.

Ik had andere plannen voor deze column. Maar niets lijkt nu belangrijker dan stilstaan bij dit verschrikkelijke drama, dat zoveel mensen diep raakt. Een moeder, dat vertrouwde gezicht, die bron van eerste liefde en warmte, is niet meer. Het is haar hand die je als eerste voelt, haar stem die je leert
herkennen, haar naam die je als eerste uitspreekt: “Mama.” Dat woord, vol van geborgenheid, liefde en bescherming, krijgt nu een onvoorstelbare wending.

“Mama is neergeschoten.” Die woorden slaan in als een mokerslag, oneindig hard. Het meest
waardevolle in het leven van dit kind is op wrede wijze weggerukt. En alsof dat niet genoeg was, moest hij het ook nog eens met eigen ogen aanschouwen.

Mijn hart breekt voor dit kind, dat nu al op zo’n jonge leeftijd geconfronteerd wordt met de kille waarheid dat de wereld ook een duistere kant kent. Een moeder verliezen kan voelen alsof een deel van je ziel verdwijnt. Niemand kan die leegte ooit vullen, zeker niet wanneer de band met haar al zo sterk was.

Twee levens zijn hiermee verwoest. Haar leven, dat te vroeg eindigde, en zijn leven, dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Dit is een tragedie die niet alleen deze regio treft, maar het hele land in verdriet dompelt. Want de liefde tussen moeder en kind, die onbreekbare band, is groter dan we ons soms
kunnen voorstellen.

Rust zacht, mama. En aan het kind: moge je ooit weer licht vinden in de schaduw van dit immense verlies.

Danny Steehouwer