Afscheid van Paro (38): "Zij bleef onvermoeibaar strijden voor haar zelf en voor haar zoontje."

Dinsdagmiddag was de uitvaart van Paro, de 38-jarige Rijswijkse vrouw, die in de Galjoenstraat om het leven werd gebracht door een buurman. Zij laat daarbij Yash, haar zoontje van vier achter.

De crematie van de van oorsprong Surinaamse Paro was in crematorium Iepenhof in Delft.

Bij de uitvaart was de Rijswijkse burgemeester Huri Sahin een van de sprekers.

“Lieve Yash, Lieve familieleden, vrienden, collega’s, dierbare nabestaanden van Paro,

Dames en heren,

Allereerst wil ik namens onze gemeente mijn diepste medeleven betuigen voor het immens grote verlies van Parbati Ramlagan, Paro, de liefdevolle, zorgzame moeder van Yash, dochter, zus, vriendin, buurvrouw, collega en inwoonster van Rijswijk. Het is voor mij een grote eer om hier te mogen spreken. En tegelijkertijd heel verdrietig dat ik hier ben. De afgelopen dagen heb ik verschillende mensen gesproken die Paro goed kenden. Tijdens de buurtbijeenkomst, in de straat waar zij woonde, vrienden, familie. Het beeld werd na ieder gesprek veel scherper: een lieve sterke vrouw, een fantastische moeder, een moedige vrouw met veel doorzettingsvermogen. Ondanks tegenslagen die zij had in haar leven, bleef zij onvermoeibaar strijden voor haar zelf en voor haar zoontje.

Een prachtige vrouw die heel goed kon zingen. Miss Paro. Zij trad op tijdens feesten en had een eigen album. Haar naam is betekenisvol. Haar persoonlijke eigenschappen komen overeen met Parbati, de hindoegodin van liefde, kracht en vernieuwing. Paro had vanmiddag haar zoontje Yash uit de opvang moeten halen, het avondeten moeten voorbereiden en samen nog even televisie moeten kijken of een spelletje doen. Sporten. Dat deed zij ook graag. Gewoon een doorsnee middag en avond, niets meer of minder. Maar nu zijn we hier om afscheid van haar te nemen. Dat klopt niet. En het doet ongelooflijk veel pijn en verdriet.

Ik wil kort stilstaan bij de tekst in de rouwkaart.
“Mijn mama is er niet meer,
mama ik ben een deel van jou,
jij bent er altijd voor mij geweest,
voor mij ben je nu mijn mooiste ster aan de hemel.”

Als we van iemand houden, dan worden we een deel van de ander en de ander wordt een deel van ons. Daarom geloof ik dat de ander ook in jou blijft voortleven als de ander er niet meer is. Dat voortleven gebeurt in allerlei vormen. Door aan iemand te denken, door over de persoon te praten, door iets te doen waar de betreffende persoon van hield. Zo blijft iemand voortleven.

Tegelijkertijd weten we allen dat de tragische dood van Paro niet op natuurlijke wijze is gebeurd. Daarom is het ook afschuwelijk en onverteerbaar dat ze nog zo vol in het leven, met dromen voor haar zelf en voor haar zoon is weggerukt. Dat had niet mogen gebeuren. Juist nadat ze zo goed bezig was om na een moeilijke tijd een nieuw veilig bestaan te bouwen, voor haar zelf en voor haar zoon.

Het is ongelooflijk wrang dat ook in haar nieuwe omgeving gevaar op de loer bleek te liggen. Gevaar dat ontaardde in een uitbarsting van geweld en haar op vrijdag 20 september het leven heeft gekost. Ik zie en voel hoe groot de impact is van haar dood. Dat voel ik als burgemeester omdat ik wil dat het met onze inwoners goed gaat en mijn inwoners zich veilig voelen. Ik zie hoe groot de impact is in de buurt, in de stad, op de school van haar zoon, op de medewerkers van het kinderdagverblijf en nog op vele plekken. De impact is ook voelbaar in het land binnen de Surinaamse gemeenschap waar ze geliefd was. Ik zie ook wat het doet met mensen. Gevoel van ongeloof, boosheid, verdriet, kortom, het gevoel ‘dit had nooit mogen gebeuren’.

Door hier te zijn hoop ik een beetje troost te kunnen geven. Troost vind je door samenzijn, troost vind je als er mensen zijn die hetzelfde gevoel met elkaar delen. En ook troost heeft vele vormen en uitingen. Soms in stilte, soms door zo luid mogelijk te schreeuwen. Troost vinden we vaak ook in muziek. En van muziek hield Paro en ze zong prachtig. Surki davi, godin van de muziek.

Ik hoop dat we door samen te zijn elkaars verdriet kunnen dragen en elkaar tot steun kunnen zijn. Ik heb diep respect voor de familie en vrienden die deze uitvaart hebben georganiseerd, een actie zijn gestart voor Yash en een stille tocht hebben georganiseerd. Ik zag de betrokkenheid ook afgelopen vrijdag op de school van Yash waarbij de leerkrachten en schoolleider elkaar steunden. Droevig en mooi tegelijkertijd. Omringd door deze lieve leerkrachten, familie en anderen zal Yash zijn weg vervolgen. Dat zal niet makkelijk zijn.

Ik ben u, familie, nabestaanden, vrienden, dankbaar dat u hier bent en ik heb respect voor de verbondenheid die er is. Aan iedereen hier aanwezig wil ik vragen: laten we deze saamhorigheid vasthouden. En ik wil u vragen om nog meer dan ooit echt door te vragen hoe het met de ander gaat, want hoe simpel is de vraag ‘hoe gaat het’? Het antwoord is vaak ‘wel goed’. Meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat we moeten doorvragen. Ik hoop dat we dan nog beter in staat zullen zijn om onze dierbaren te beschermen.

Lieve mensen, In de aanwezigheid van de ander vind je liefde, troost en kracht. Ik hoop dat wij elkaar ook tot steun kunnen zijn na deze dag. Dat is echt nodig.

Ik las in de rouwkaart dat Paro van roze bloemen hield. De kleur roze symboliseert liefde en mededogen. Bij iedere roze bloem zal ik aan Paro denken.”