Suzanne durft te dromen....

Ronald van InRijswijk vraagt me: “Stel je bent geopereerd en kunt weer alles, hoe zou je eerste dag er dan uitzien?”

Hij stelt me deze vraag terwijl ik net 2 types medicatie heb gekregen die veel heftiger zijn dan morfine, omdat het gewoon niet meer gaat. Het is dan, juist nu, ook extra moeilijk om me voor te stellen dat het ooit beter kan worden dan dit. Maar dan bedenk ik me weer dat ik juist daarom elke dag zo hard vecht: voor de crowdfunding, voor de operaties die me beter kunnen maken, en om ondanks alles positief te blijven zodat ik niet in een zwart gat wegzak. En dat het echt wel weer beter wordt dan dit…

Hierbij mijn mooie, helaas nu nog fictieve, dag: dat zal een maand of 3 na de zeer heftige fusieoperatie zijn:

Ik word wakker, met mijn lieve kat Teigr op mijn borst. Ik knuffel even met Teigr. Ik moet opschieten, iets wat ik nu kán, want we gaan zo naar het strand om een wandeling te maken. Mijn kleine nichtje en neefje gaan ook mee. Ik heb zoveel van hun kinderjaren gemist. Het doet me echt pijn. Maar ik leef nú, en kan ze nu zien opgroeien. Ik ben er nu bij. Ik ben hun, laten we eerlijk zijn, een beetje gekke tante Su. Ik maak grapjes met ze, speel met ze, doe stemmetjes na, ren achter ze aan. Ik ren, IK. De persoon die alleen nog maar op bed kon liggen met enorm hoge pijmedicatie die nóg maar amper de pijn wegnemen.

Nu snuif ik de lucht van de zee op. Ik kan niet omhoog naar de lucht kijken door de fusie. Daarvoor moet ik in het zand gaan liggen. De kindjes komen naast me liggen en mijn moeder maakt een foto. Ook voor haar zijn al deze jaren immens zwaar geweest. Ik loop even hand in hand met mijn vader en moeder, we hebben het toch maar gedaan, samen als team. En ik hoef niet meteen naar huis straks. Ik kan zelfs nog bij hun thuis komen eten, ik heb hun huis ook al jaren niet gezien, het huis waar ik in ben opgegroeid. Ik kan na het eten nog met mijn neefje en nichtje spelen. Ik kan weer meedoen. Ik sta niet meer kangs de zijlijn. Eenmaal thuis krijgt Teigr eten, en gaat hij op schoot liggen terwijl ik nog wat lees. Iets wat ik jaren niet heb gekund.

Mijn ideale dag hoeft niet duur te zijn. De kids hebben een ijsje gehad op het strand, maar het gaat niet om het geld. Ik word gelukkig van hele kleine dingen. Ik heb geld nooit belangrijk gevonden, maar juist nu zie ik in hoe belangrijk het soms kan zijn. Mijn leven hangt er ineens vanaf.

Help je me alsjeblieft om deze mooie dag werkelijkheid te maken? Want de realiteit is nu dat mijn neefje net 8 jaar is geworden en ik alleen maar zijn 1e verjaardag heb kunnen vieren. Voor de rest was ik te ziek. En de verjaardag van mijn nichtje heb ik nog nooit kunnen vieren. Dat doet zoveel pijn, zoveel pijn. Laten we met zijn allen deze situatie wijzigen, alsjeblieft…want ik houd dit niet meer vol. Ik doe wel leuk en lach wel, maar…ik weet niet eens wat ik verder nog moet zeggen…ik ben gewoon op…