Anne Luijten: tiende in Dam tot Damloop
Daar is ‘ie al: het wedstrijdverslag van mijn Dam tot Damloop! Jullie moesten maar liefst twee weken wachten voor het raceverslag van de Big 10, dus dit keer dacht ik: laat ik gelijk na de wedstrijd een verslagje schrijven. Dat kon ook mooi want de wedstrijd was dit keer niet op zondag om 20.30 uur ’s avonds, maar al om 10.19 uur ’s ochtends. Ja, een beetje een gek tijdstip, maar dat heeft er mee te maken dat de vrouwen 6 minuten voor de mannen starten (het verschil tussen beide parcoursrecords). Dus om 14 uur was ik alweer thuis in Arnhem.
Hotel
Ik ging zaterdagmiddag al richting Zaandam en mocht daar in een prachtig Zaans aangekleed hotel overnachten. Na het ontbijt werden we door de organisatie met bussen naar de start gebracht, waar we nog ruim de tijd hadden om onze warming-up te doen. Er was voorspeld dat het warm weer zou worden, maar het was hartstikke regenachtig. Gelukkig had ik zaterdag echt op het allerlaatste moment een regenjack in mijn tas gedaan, anders had ik een behoorlijk probleem gehad!
Geen gas terug
Ik wist niet zo goed wat ik van de wedstrijd moest verwachten, want ik heb deze week – in tegenstelling tot voor de Big 10 – hard doorgetraind. Ik ben natuurlijk aan het trainen voor een marathon en als ik voor elke wedstrijd een halve week rustig train (+ na afloop weer een paar dagen herstellen), dan wordt er in de praktijk wel erg weinig getraind. Maar de Dam tot Damloop wilde ik toch eindelijk wel eens een keer meedoen! Dus vandaar de keuze om de wedstrijd wel te lopen maar om geen gas terug te nemen.
Eigenlijk is de enige wijziging die we in mijn normale weekschema hebben gemaakt, dat we de vrijdag en zondag hebben omgedraaid. Dus vrijdagochtend deed ik een lange duurloop van 2 uur en 10 minuten en vandaag als variant op mijn normale marathonblokken 1 groot marathonblok van 16,1 kilometer.
De race
De start ging langzaam. We gingen direct de IJtunnel in, wat een hele ervaring was (en lekker warm!). Toen we omhoog gingen, de IJtunnel weer uit, namen de internationale dames + de Nederlandse Diane van Es afstand. Ik besloot bij de tweede groep te blijven. Achteraf hadden Jill en ik misschien beter nog even kunnen aanzetten, want na de tunnel nam de kopgroep alweer gas terug. Maar ja, toen was er al een gat. Een tijdje voerde ik de tweede groep aan, want ik wilde wel op doel marathontempo blijven lopen, dus rond de 3.28-3.30/km. Even had ik een déjà vu naar de halve marathon van Egmond in januari, waar ik al het kopwerk deed en bijna niemand wilde overnemen. Maar dit keer nam Jill gelukkig al snel over en konden we het kopwerk delen.
Eenzaam en alleen
Ruim voor 5 kilometer waren Jill, ik en een internationale atlete al los van de rest. Ik was van plan om vanaf hier lekker marathontempo te lopen, maar Jill had andere plannen! Ze voerde het tempo op. De andere atlete moest ons laten gaan. Ik bleef in Jill’s spoor lopen, want me helemaal af laten zakken naar de volgende groep leek me niet handig en alleen lopen ook niet. Jill bleef echter het tempo erg hoog houden en ik moest haar meter voor meter laten gaan. Dus zo kwam ik toch al even na 5 kilometer alleen te lopen… Bovendien: in het eerste deel van het parcours waren veel scherpe bochten en toen ik een keertje over mijn schouder keek, zag ik een sterk lopende Andrea niet al te ver weg. Alweer een déjà vu, dit keer naar een 10 kilometer in Appingedam eind juni. Toen kwam Andrea me na 5 kilometer voorbij gestormd en zette ze me op ruim een halve minuut. Dus in plaats van terug te schakelen naar 3.30 minuten per kilometer bleef ik het tempo hoog houden. Ik bedacht me dat zolang ik kilometers kon lopen laag in de 3.20, het voor iedereen behoorlijk lastig zou worden om me te achterhalen. Dan zouden de vrouwen achter me immers kilometers van onder de 3.20 moeten gaan draaien. Moest ik dat nog wel even doen natuurlijk!
Op naar de finish
Gelukkig lukte het aardig om stand te houden. De tweede helft waren er minder bochten dus zag ik niet hoe groot (of klein!) het gat was met de volgende vrouw. Ik werd wel door een aantal mannen ingehaald, dat was wel een bijzondere ervaring. Na 14 kilometer zat ik er wel doorheen en kreeg ik echt moeite het tempo hoog te houden. Ik zou toch niet net voor de finish… Wie de livestream heeft gekeken zag me vol in beeld (oeps!) nog 1x goed omkijken. Want als sprinten niet nodig was deed ik dat, met het oog op de komende twee zware trainingsweken, liever niet. Achteraf nergens voor nodig want uiteindelijk zat de volgende vrouw meer dan een minuut achter me en had ik dus gewoon gerust in marathontempo naar de finish kunnen lopen..!
Mijn ouders stonden bij de finish en het was ontzettend leuk om met hen mijn podiumplek te vieren. Al met al een geslaagde dag die ik in Arnhem met enkele trainingsmaatjes heb afgesloten op een terrasje, want zij hadden ook goed gelopen dus er viel genoeg te vieren. Over vier weken ben ik weer terug in Amsterdam, meer dan dubbel de afstand…!
