Column: Wat is de waarheid?
Ik keek er al weken naar uit. Ons vriendenweekend. Even alles achter me laten en opgaan in leuke dingen doen. We hadden een Centerparcs huisje geboekt. De meeste activiteiten waren al gepland.
Mountainbiken, zwemmen, jeu-de-boules en Rummikub. Over dat laatste had ik twijfels. Er is altijd wel iemand die de onaanvechtbare neiging heeft alle rijtjes uit elkaar te trekken om maar te kijken of hij een steentje van zijn bord kwijt kan. In de meeste gevallen loopt dit op niets uit maar vraagt het wel een kleine twintig minuten de tijd. Precies de hoeveelheid tijd die ik nodig heb om spijt ervan te krijgen dat ik mee ben gaan doen. Enfin, bij een goede vriendschap hoort ook af en toe op je tong bijten. Dat gebeurde nu ook. Alleen op een onverwachte manier.
Eenmaal aangekomen bij het huisje bleek het kleiner dan verwacht. Gelukkig was de gezelligheid groter dan het beperkt aantal vierkante meter. Al snel gingen we aan tafel. De soep stond op, de hamburgers werden gebakken, iedereen pakte een pilsje. Ik ook. Alleen dan een 0.0. De kratten raakten leger, de verhalen sterker en de hamburgers werden met smaak weggespoeld. Tijd voor koffie. Op dat moment kantelde het gesprek. Ik heb net zonnepanelen gekocht en liet trots mijn app zien. Elke dag kijk ik hoeveel stroom ik bespaar. Op dat moment draaide een vriend zich naar mij om en zei: “Mooi, maar wat een onzin al dat klimaatgedoe”.
Ik keek hem even wat verbaasd aan. Thuis bij ons zitten de zorgen behoorlijk diep. Er wordt niet meer gevlogen en de kinderen komen vaak van school thuis met vragen over de toekomst. Zonder enige voorbereiding antwoordde ik: “Geloof je niet in klimaatverandering?”. Het was alsof hij daarop wachtte. Hij kaatste direct de bal terug: “Waarom geloof jij er wel in? Waar baseer jij je op? Wie zijn je bronnen?” Ik viel stil. Geen idee wie precies mijn bronnen zijn, hoe ver ik het zelf heb onderzocht en waar ik dat op baseer. Wat ik wel direct wist is dat ik me zwaar aangevallen voelde. Wie was hij om mijn waarheid te betwisten? Ik ben toch niet achterlijk? Tijd voor de aanval.
Ik keek hem nog eens aan. Liet een stilte vallen. In zijn gezicht zag ik dezelfde spanning als ik voelde in mijn buik. Mijn waarheid was duidelijk niet zijn waarheid. Moesten we hier over vechten? Ik nam een slok koffie. Liet mijn eigen spanning wat zakken en antwoordde:” ik ben geen wetenschapper dus ik kan het niet uitleggen. Jij bent ook geen wetenschapper dus je kan ook mij niet inhoudelijk uitleggen waarom jouw waarheid de ware is. Het enige wat we nu kunnen bereiken is elkaar pijn doen door elkaar te vertellen dat jij of ik in klinkklare onzin geloof. Zullen we dat niet doen?” Hij keek me nog eens aan. Andere blik nu en zei:
“Yes, laten we dat niet doen. Het wordt trouwens toch laat, tijd voor een potje Rummikub.”
Rick van der Rest
