Heb jij ook wel eens zoiets van: hoe zou het met die man of vrouw zijn? Het zijn de mensen die wat betekend hebben voor Rijswijk en daarbuiten, maar ook nog wel een bijdrage leveren zonder het te weten.

Wij zoeken ze op in de rubriek: ‘Hoe is het eigenlijk met……….’ Weet je ook iemand waarvan je graag zou willen weten hoe het met diegene eigenlijk gaat, laat het dan de redactie weten op redactie@inrijswijk.com of op Facebook. Ditmaal Yvonne Hagenaars, sinds jaar en dag PvdA bestuurder en docente op het ROC Mondriaan.

Er is voor jou maar één partij en dat is de Partij van de Arbeid, altijd zo geweest en waarom?
“Nou, dat wil ik hier wel wat nuanceren. De meeste mensen willen het beste voor de wereld. Dat wil de PvdA zeker. En dat ook al meer dan 60 jaar lang. Ik heb zelf na meer dan veertig jaar in besturen, werkgroepen, bij de Rode Vrouwen en twintig jaar in de Rijswijkse gemeenteraad voor de PvdA gezien dat de meeste partijen het beste willen. Het is de weg ernaartoe waaruit een kiezer moet beslissen.

De PvdA heeft als basiswaarde dat van eerlijk delen iedereen beter wordt; en dat spreekt mij al van jongsaf aan, aan. En in al die jaren ben ik trouw aan dat principe en die partij gebleven.

Al als middelbare scholiere was ik mij bewust van de oneerlijke ongelijkheid in de wereld. Van de verschillen tussen klassen. Ik kom uit Rotterdam Zuid-Hoogvliet. Een groot deel van mijn Hagenaars-familie is in de haven rijk geworden door handel; een groot gedeelte van hen was al rond hun veertigste versleten omdat ze schepen moesten laden. Hup sjouwen. Met veel te zware zakken op hun rug als stuwadoors. Een prachtige naam voor een vreselijk slopend beroep. Dat is nu gelukkig allemaal anders: door wet- en regelgeving, door afspraken in de collectieve arbeidsovereenkomsten, door onderwijs voor iedereen enz. Daar ben ik ook van: systeemveranderingen. Natuurlijk menselijke maat maar het moet met belastinggeld en afspraken geregeld worden voor diegenen die steun nodig hebben.

Ik heb van mijn ouders geleerd om altijd hard te werken en niet te kijken naar wie het beter hebben maar naar wie het zoveel minder hebben dan ik, of ons gezin. Om je best te doen en te leren. Goed te doen.

Inmiddels loop ik al wat jaartjes mee en wat blijkt? Economieën die aardig genivelleerd zijn, dus waar de inkomensgelijkheid zo groot mogelijk is, doen het het beste en de mensen zijn gelukkiger. Nederland scoort dan ook op alle lijstjes van geluk en tevredenheid heel hoog. In de gemeenteraden, provincies, parlement en Europa wordt daaraan continue gewerkt.

De Partij van de Arbeid zet zich daar tot op de dag van vandaag, voor in. Dat doen we niet alleen in Nederland maar wereldwijd: de sociaaldemocratie is een internationale beweging.

Je inzetten tegen ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, tussen de mensen die zich gehoord voelen en die dat gevoel niet hebben is nog steeds hard nodig. De Partij van de Arbeid is er voor álle arbeiders (en burgers).”

Hoe het kan en hoe het moet
Dus is er in de jaren vijftig bedacht dat een ouder mens nooit in de armoede mag komen en krijgt iedereen in Nederland met zijn AOW-gerechtigde leeftijd ‘gratis geld’. Zo is er in 1956 bedacht dat vrouwen zélf handelingsbekwaam zijn en zelf leningen mogen afsluiten. Ieder die veel belasting moet betalen zou daar blij mee moeten zijn: je draagt bij aan AOW, ziekenhuizen, onderwijs, de politie, het leger enz enz maar ook aan een goede riolering, aan brandende straatlantaarns of veel meer bomen in je stad.

Waarom ik dat verleden oprakel? Je moet nooit vergeten dat wat nu gewoon lijkt, ooit bevochten is. Misschien een raar voorbeeld maar weet je nog hoe boos iedereen een aantal jaren geleden was toen er werd voorgeschreven dat hondendrollen opgeruimd moeten worden door de baasjes? En hoe is dat nu? Je bent toch verbaasd als je een hondendrol op straat ziet? Dat is maar iets heel kleins maar kijk naar de bestrijding van kanker: we kennen allemaal wel iemand ermee. Dat klopt want een op de drie mensen krijgt het. En zie eens hoe we de medische wetenschap in staat stellen om met overheidsgeld onderzoek te doen en ziektes te bestrijden.

En nu is daar het klimaat . Om de aarde voor onze kinderen te bewaren zal je daar ook stevige maatregelen moeten nemen. Dat weten we tenslotte als sinds de jaren zeventig toen het Rapport van Rome werd geschreven.

Politiek lijkt in campagnetijd te gaan over soundbites, korte klappen en een goede marketingstrategie (of erger over ‘afrekenen’ na twee jaar..) maar waar het echt om gaat is het schip van staat zo te keren dat iedereen dankbaar kan zijn én perspectief kan zien. En dan moet je ook moeilijke boodschappen durven brengen. Als veel Nederlanders bang zijn dat ‘uitkeringen misbruikt worden’ (als bijv. een paar Hongaren blijken uitkeringen te hebben geïnd waar ze geen recht op hebben, weet je nog?) dan is het zeer schandalig dat mensen die geen De Vries of Bakker heten, extra gecontroleerd worden. Maar roepen partijen die aan vreemdelingen de schuld van alles geven, dat niet een over ons af? En als op het moment dat het kabinet zegt ‘iedereen krijgt zonder controle 30.000 euro’ dat er dan ineens 60% meer gedupeerden zich melden bij de toeslagenafdeling. Tsja, wat zegt ons dat?

Ouderdom, tijd en pensioen

Tijd is een heel raar iets: ik merk aan mijn kinderen die nu ineens allemaal rond de dertig zijn dat zij ook al vinden dat tijd snel gaat èn dat ze al oud zijn geworden. En dat is natuurlijk ook zo. Daar tegenover staat mijn moeder die dit jaar 90 wordt en die nog steeds net als mijn kinderen (en ik) nog heel veel ambities heeft, spreekt over vriendjes en het verlangen naar warmte en liefde natuurlijk nog steeds kent.

Ik zou het met je in dit interview daar graag over hebben: wij worden als westerse mensen ontzettend oud. Dat zorgt voor heel veel nieuwe opgaven voor de politiek. Wat is een goed moment om met pensioen te gaan? Mensen die denkwerk doen kunnen dat net als rechters vast wel tot hun 70^ste .  Als we er in de toekomst in slagen om werk – vrije tijd balans vanaf dat je begint te werken goed in evenwicht te houden, wie weet hoe dat gaat uitpakken? En vind jij het ook zo bijzonder jong dat iedereen in Frankrijk op 62 al met pensioen kan? Dan vinden wij het toch raar dat ze de straat opgaan omdat ze 64 te oud vinden? Veel in het leven is een kwestie van perspectief.

Maar politiek moet gaan over feiten. Zo zijn er in Nederland negen miljoen en nog wat werkende mensen. Daarvan is nu inmiddels zo’n drie miljoen zzp-er. Oftewel mensen die vaak niets geregeld hebben voor hun pensioen. Ik denk dat dat een opgave is voor de politiek om daar wat aan te doen. En daar zie je bij mijn partij dan ook voorstellen voor.

Dan het verschil tussen ‘uitvoering en beleid’ ik blijf het zeker als sociaaldemocraat nog steeds heel raar vinden dat mensen die met hun poten in de modder staan of die handenwerk doen, minder betaald worden dan mensen die van alles bedenken. In de uitvoering is het mis gegaan. Dus tijd om daar wat aan te doen.”

Je geniet sinds kort van je pensioen, wat heb je allemaal voor werk gedaan?
“Rare uitdrukking is dat eigenlijk. Genieten van je pensioen…Ik geniet eigenlijk wel van heel veel.

De rode draden in mijn werkzame leven zijn er drie: kunst, literatuur en politiek. De meeste banen heb ik zo’n vijf jaar gehad.

Twintig jaar in de wereld van de kunst heeft mij veel opgeleverd: kennis, heel spannend werk en veel interessante en aardige mensen. Ik heb bij de Rijksdienst Beeldende kunst tentoonstellingen mogen maken. Die over het hedendaagse glas-in-lood in zes musea voelde wel als mijn masterpiece. Bij de bouw van de tramtunnel in Den Haag, ik werkte toen voor de gemeente Den Haag heb ik verzonnen dat er permanent affiches getoond moeten worden in een museale setting: de internationale affichegalerij.

Bij het Nederlands Theater Instituut in Amsterdam heb ik de heropening begeleid. Dat gaf mooie televisiemomenten.  

Het drama van het teloorgaan van onderwijs in de Nederlandse taal (dit wil ik kwiijt)

Ik ben begonnen en geëindigd met mijn grote passie de Nederlandse taal en cultuur. Ik wilde Nederlands studeren omdat ik zo’n fantastische inspirerende leraar had. En ik wilde toen ook voor de klas. Zo ben ik mijn carrière begonnen, voor de klas. En ik ben er na de kunst en cultuur geëindigd. Ik ging zo’n twintig jaar geleden dacht ik voor even terug naar de klas omdat wij toen uit elkaar gingen en we heel jonge kinderen hadden.

Toen ik ging studeren waren er alleen al in Amsterdam 450 studenten Nederlands. Anno 2021 studeerden er in héel Nederland nog maar 200 mensen Nederlands aan nog maar vier universiteiten. Er studeren er in het buitenland meer mensen Nederlands dan in Nederland. Maar er zijn wel op het MBO, waar zo’n 480.000 leerlingen zitten, 736 crebo-opleidingen waar Nederlands gegeven moet worden en er zijn 645 middelbare scholen waar aan álle klassen Nederlands gegeven moet worden. Kortom je hebt minimaal zo’n 1381 docenten Nederlands per jaar nodig om in de behoefte te voorzien.

Van wie moeten onze kinderen de schoonheid van de taal leren? Voeg daarbij dat de ontlezing verschrikkelijk is en voilà: een nieuwe enorme kloof. Namelijk die van de lezers en de niet-lezers. En dan wordt het weer: alle maar dan ook alle belangrijke besluiten moeten natuurlijk beschreven en onderbouwd worden. En dat gaat in taal.

Al die vakken die de afgelopen jaren minder sexy lijkt te te zijn geworden (geschiedenis, Frans, Duits en Nederlands) verdienen een herwaardering.”

Op welke periode in jouw leven kijk jij tot nu toe graag op terug? 
“Jeetje, wat een moeilijke vraag. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ik denk dat levenskunst is om als het even tegenzit daar toch weer kracht uit te putten. Ik ben 18 jaar met mijn drie kinderen alleenstaande moeder geweest. Met hen heb ik prachtige tijden gehad. Met een karretje achter de auto ging ik gewoon met ze kamperen ergens in Europa.

Ik heb prachtige momenten meegemaakt met leerlingen. Heel dierbare. Het is ontroerend als een oud-leerling op LinkedIn een stuk schrijft waarin hij aangeeft dat hij van zijn juf destijds zo veel geleerd heeft omdat ik hem in zijn beleving met een boekje in een hoekje heb gestuurd. En ja, die tijd met beeldende kunst. De opening van de Rijksaankopententoonstelling op Plein 27 nu Tweede Kamer, toen mijn kantoor, dat waren mooie momenten.

Met de kinderen, twee dochters en een zoon,  heb ik op het gebied van gezondheid wel wat meegemaakt. Ik ben er dankbaar voor dat we in deze tijd leven. Want diabetes type 1 was nog geen 100 jaar geleden dodelijk. Net als een gesprongen blinde darm.

Ik ben een bofkont want de vader van mijn kinderen, Maarten Wolterink – kortgeleden won hij nog een prijs als cartoonist bij het blad Charlie Hebdo in Parijs – heeft nog een kind gekregen. Dat is een transkind. Ik word dan ook bijna fysiek onpasselijk als ik mensen hoor die beweren dat je op school leert om te kiezen. Nee mensen, als je het gevoel hebt in een verkeerd lichaam geboren te zijn, dan is dat een kruis. Dat is alleen maar te dragen als je omringd wordt door een maatschappij (thuis, school)  die je snapt en die je de gelegenheid geeft om uit te vinden wie je bent. (Overigens voor iedereen fijn, toch?)

Dan heb ik ook nog eens een geweldige partner sinds negen jaar.”

Toekomst
“Met huis, haard, gezin, een moeder van bijna 90 veel vrienden en vriendinnen ben ik een gelukkig mens. We hebben vorig jaar zelf een prachtige nieuwe bad-slaapkamer gemaakt. En ja, René, ik wil ook nu nog zoveel. Ik ben voorzitter van een theatergroep voor het MBO en ik raad iedereen aan om als ze de kans krijgen een keer een voorstelling te gaan zien van DRANG. Ik zit nog in het bestuur van de plaatselijk PvdA en ik zit in de werkgroep Onderwijs landelijk.

Ik werk nog volop als ZZP’er en ik probeer net als die andere duizenden Nederlanders een boek te schrijven over mijn Indische biologische vader Lemaire. Kom je weer met me praten als ik die af heb?”

Redactie: René Marquard